O festival Novos Cinemas abriu na noite deste martes, 9 de decembro, en Pontevedra a súa décima edición cun xesto cheo de agarimo local: a estrea en Galicia de As liñas descontinuas, a segunda longametraxe da cineasta marinense Anxos Fazáns. Producida por Sétima e Sideral, con apoio da Xunta de Galicia, do ICAA e da CRTVG, esta obra chega despois dun recoñecido percorrido por festivais –entre eles o de Xixón, onde obtivo o premio DAMA ao mellor guión– e propón un retrato delicado e luminoso que mestura drama, humor e reconexión vital. A obra inaugurou un programa que se prolongará ata o 14 de decembro, combinando novas voces do cine europeo con unha presenza destacada de creadores galegos.
O Teatro Principal de Pontevedra encheuse para acoller a primeira proxección galega de As liñas descontinuas, unha historia que xorde, curiosamente, dunha noticia real que a directora leu hai anos: a de un ladrón que se quedou durmido na casa á que entrara a roubar. Esa anécdota espertou en Fazáns non só curiosidade, senón tamén empatía polos dous implicados. Daquela premisa nace a sinopse: Bea, unha muller de 50 anos que se separa do seu home e debe abandonar o fogar onde viviu dúas décadas, chega á casa e atopa todo patas arriba e a un dos ladróns, Denís, un rapaz trans de 28 anos, durmido na súa cama. Denís, licenciado pero afogado na precariedade laboral e na falta de oportunidades, traballa nun estaleiro vigués mentres soña con ser compositor e DJ de música electrónica. En lugar de chamar á policía, Bea inicia unha conversa que derivará en tres días de convivencia intensa, un vínculo efémero pero transformador que os axuda a cada un a desbloquear o seu camiño.
Rodada en localizacións da provincia de Pontevedra –principalmente en Marín e Vigo–, a película aposta pola intimidade: poucas localizacións, un foco no traballo actoral e un presuposto modesto que non empana a súa forza narrativa. O guión, escrito por Fazáns xunto a Ian de la Rosa, é sensible e cheo de matices: emocións profundas mesturadas cun humor lixeiro e necesario, que fai sorrir á sala sen restar gravidade aos temas sociais. “Quixen facer unha película luminosa e positiva, aínda que con ton melancólico. Destaca a forma de afrontar o presente de cara, unha viaxe cara á luz: desbloquear, liberarse. Trato temas que nos preocupan a todas –separación, identidade de xénero, precariedade–, pero con humor e lixeireza. Estamos cheas de dramas; achegámonos á vida de forma alegre, sabendo que se poden tomar decisións e quedarnos coas cousas boas”, di a directora, fiel ao seu estilo que xa exploraba en curtas como Habitar –tamén sobre identidade e o concepto de fogar– ou no seu debut A estación violenta (2017). Aquí, a casa de Bea convértese nun espazo vivo que revela o seu universo: vinilos, recordos e silencios que se enchen de conversa e música.
O casting é un dos acertos máis sorprendentes: Mara Sánchez, actriz consagrada que interpreta a Bea e Adam Prieto, un debutante descuberto nun casting aberto que encarna a Denís. “Traballar con el foi unha marabilla: ten algo innato que conquista á cámara, unha sinxeleza e soltura que se ve na pantalla. Ogallá siga traballando; é unha xoia”, eloxia Fazáns. Xuntos, abordan un romance e amizade pouco común na nosa sociedade entre unha muller madura e un mozo trans, superando prexuízos nunha historia de “liñas discontinuas” que cruzan xeracións en crise, pero cheas de potencial.
E nesa viaxe emocional, a música cobra un papel central. O 99% da banda sonora é galega: unha composición orixinal de Pálida creada para o filme –que na ficción é obra de Denís–, o tema “ASMR para ti ” de Triángulo de Amor Bizarro (ohimno dunha banda da xuventude de Bea, chamada Bernardas) e ata unha aparición breve de The Rapants nunha sesión, xa que Bea é produtora musical e Denís comparte o soño de traballar e vivir da música. Unha banda sonora que non só ambienta, senón que guía o espazo sonoro e amplifica o lazo entre os protagonistas.
As liñas descontinuas chega a Novos Cinemas despois dunha boa acollida en festivais: estrea mundial na Sección Oficial do 29º Tallinn Black Nights Film Festival –con salas cheas e eloxios por ser “un filme encantador cheo de música e comprensión mutua entre dous solitarios”–, e o paso por Xixón, onde recolleron o premio mencionado. “Foi moi agarimoso e emocionante estrear na casa. Desbordoume emocionalmente; foi precioso”, confesa Fazáns, que destaca o equipo presente na proxección: a productora Silvia Fuentes e o elenco principal.
De cara ao futuro, o plan é un pequeno parón polo Nadal –despois de Xixón, Madrid (Rizoma), Tarragona (Rec) e agora esta estrea galega–, para retomar cunha estrea comercial a finais de febreiro. “O 2026 será o ano potente. Ogallá poidamos viaxar con ela un bo tempo. Sinto que é un momento moi interesante para o cinema galego: hai moitas directoras estreando, un bo ano por diante con moitas películas que chegan lonxe. Ogallá a nosa estea con todas, co público”, engade Fazáns.
Crítica da redactora, Alicia Tizón:
As liñas descontinuas é, ante todo un dos filmes máis delicados, luminosos e necesarios que deu o cinema galego recente. Anxos Fazáns non fai un filme “sobre” a precariedade, a transición de xénero ou o divorcio aos cincuenta; fai un filme desde dentro deles, con ollos que non xulgan senón que acarician, e consegue que o espectador saia da sala cun sorriso e algo de esperanza. O humor é preciso e nunca cae no chiste fácil e a música galega (Pálida, Triángulo de Amor Bizarro, The Rapants) consegue que conectemos co noso con orgullo facéndonos sentir parte dun cinema que fala dende a voz dunha xeración con moito que dicir.
A forma que ten Anxos Fazáns de dirixir fai que un actor debutante como Adam Prieto conecte coa súa compañeira Mara Sánchez sen caer en estereotipos e xerando unha amizade cómoda, conexión, naturalidade e moito realismo, mesmo tratándose dunha película de ficción. Non é un filme perfecto porque iso non existe, pero é tan honesta, tan valente na súa dozura e tan pouco disposta a pedir permiso por ser alegre nun tempo que nos quere sempre serios, que sae vencedora nun momento no que parece que están de moda “os dramas serios de cinema de autor”. En definitiva, un sopro de aire fresco que che lembra que, mesmo nas vidas máis rotas, ás veces basta con que alguén deixe a porta aberta –literalmente– para que entre a luz.
